Huzuru buldum, buldumcuk mu oldum..

Bunu tekrar tekrar yazmaktan hoşlanıyorum galiba. Ya da ne biliyim kendi kendime itiraf etmekten hoşlanıyor da olabilirim. Konu nedir; “insanın iç huzur”. Son birkaç aydır gerçekten huzuru buldum diyebilirim. Özellikle işte bulduğum huzurun tüm yaşamımda etkili olduğuna da inanıyorum. Bakış açımı değişmesi de bundandır olaylara karşı.

Nedir etkili olan bunda diye düşünüyorum kaç zamandır. Çünkü görünürde aslında değişen bir şey yok iş anlamında. Aynı masada oturuyorum, aynı işi yapıyorum aynı unvana sahibin vs vs.

Fark şurada; benim yapamayacağım kışkışlama işi bir şekilde yapıldı. Gerçekten yakınım dediğim ve tüm günümü beraber geçirdiğim insanların bir bir gitmeleri (biri işten ayrıldı, diğeri doğum yaptı ayrıl vs.) önceleri beni üzmüş olsa da, kendimi yalnız hissetmiş olsam da, sonradan fark ettim ki büyük bir yük atmışım üzerimden. Neden, basit; çevremizdeki insanlar her şeyin olumsuz tarafından bakmak ve etrafındaki insanları da bu yola sokmakta çok başarılı olduklarından. (Daha doğrusu bu yola girmek daha kolay olduğundan) Ama bunu fark edebilmek için yanlarından biraz uzaklaşmak gerekiyor. Yoksa bende onlarla bu kervanda yanımıza yeni müritler alarak devam etmekteydim. Üzüm üzüme baka baka kararır misali, fazlaca birlikte olunca karşındakinin her şeyini fazla içselleştiriyorsun ve bir süre sonra aynı oluyorsun. Özünde aynı olmasakta benziyorsun işte bir şekilde. Ama en kötüsü benzediğin kişiler sürekli olumsuzlukları gören, bir nebze de olsa bardağın dolu tarafından bakabilen birileri değilse işte o zaman yük sırtında çok ağırlaşıyor. Benim durumumda hal böyle olunca şimdi hafifledim.

Her işte bir hayır vardır denilmesinin de sebebi budur belki. Önceleri karnıma kramplar girerken giden insanların arkasından, sonrasında anladım ki ben belikten çıkmışım onlarla birlikte. Her ne kadar kadim dostlarım olarak kalacaklarsa da benden uzakta kadim dostum olarak kalmalarını yeğler oldum son zamanlarda.